Που θα ζεις σε δέκα χρόνια
δυο πνοές αργότερα
τι παράσταση θα παίζεις
στα δικά σου ενδότερα

Που να ζω σε δέκα χρόνια
ούτε που το σκέφτομαι
θα κινούμαι καταχθόνια
ίσως αντιστέκομαι

Μίλα μου
πες μου ένα παραμύθι
κι άσε με
να το ζήσω μες στη λήθη

Που θα ζεις σε δέκα χρόνια
σε τι τόπους θα γυρνάς
πόση ομίχλη θα σε κρύβει
τι βιτρίνες θα κοιτάς

Τι Ρώτας και ρίχνεις θλίψη
πάνω από τη μοναξιά
ίσως να ‘μαι ίσως όχι
τι με νοιάζει το μετά

Τι θα βγει σε δέκα χρόνια
τι αλλάζει στην πλοκή
ίδια θα ναι η εικόνα
ίδιοι θα ‘ναι κι οι πιστοί

Μη μιλάς άλλο για μέλλον
ίδιο θα ‘ναι με το χθες
θα ‘μαι ίκαρος που ψάχνει
δυο αχτίνες πιο ζεστές

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Σε κάποια πόλη
σε ένα μέρος που ζουν οι ονειροπόλοι
σαν πεταλούδα που την έλκουνε τα φώτα
φεύγοντας πήρες της ζωής μου το κλειδί

Σε κάποιο τόπο
να ζήσεις ήθελες με κάποιο άλλο τρόπο
είχες θαμπώσει από τις ηδονής τα χνώτα
κι έτσι με έσπασες σαν να ‘μουνα κλαδί

Ποιος κόσμος, ποιος χάρτης
ποιος άνεμος σε πήρε και δεν θα ‘ρθεις
Σωπαίνεις που είσαι
ποιος το μυαλό σου πήρε και μ΄ αρνείσαι

Σε κάποιο τόπο
αποπληρώνεις την αγάπη μου με τόκο
κάνοντας κύκλους γύρω από τη σκιά σου
σαν πληγωμένο αγρίμι μες στο δειλινό

Χλωμά φεγγάρια
έψαχνε ο φόβος σου να μην αφήνει χνάρια
μα λαμπυρίζανε σαν πυρσός τα δάκρια σου
σαν ένα απόκοσμο η φυγή σου σκηνικό

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Aν είμαι πέτρα που πετούν, αν είμαι δάκρυ
αν είμαι χρέος που ξοφλούν κάποιας αγάπης
αν είμαι φλόγα που φυσούν, αυτή θα σβήνει
αν είμαι κάρβουνο φωτιάς που έχει μείνει

Πες μου λοιπόν τι θες να γίνω
πες μου λοιπόν τι ν’ απομείνω
πες μου λοιπόν ν’ αποφασίσω
ποιον απ’ τους δυο μου εαυτούς
να σου χαρίσω

Αν είμαι άνθρωπος βοριάς που λένε κρίμα
αν είμαι δάχτυλο γροθιάς σκιά στο χρήμα
αν είμαι πλάσμα που χτυπούν και δεν πονάει
αν είμαι στάχτη που φυσά και δε σκορπάει

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Ήταν αλήθεια το παραμύθι
πέρασαν χρόνια για να το δω
σαν άσπρη πέτρα σε κάποια κοίτη
ενός χειμάρρου άντεχα ενώ...
τόνοι νερά μα κατακλύζαν
και με βυθίζανε για να πνιγώ

Αντέχω ακόμα αντέχω
στην άκρη να ζω του γκρεμού
αντέχω ακόμα κι ας έχω
φριχτά κουραστεί προ πολλού

Ήταν αλήθεια το παραμύθι
πέρασαν χρόνια για να στο πω
σαν το λουλούδι πάνω στο βράχο
μεσ’ στο χειμώνα άντεχα ενώ...
χίλιοι βοριάδες με κομματιάζαν
και μου φωνάζανε να μαραθώ

ενορχήστρωση: Γιάννης Κιφωνίδης

Ξέρω ήρθε η ώρα για να φύγεις
βρίσκεις την καρδιά μου φυλακή
ήρθε η μοναξιά να σου μιλήσει
ξέφυγες πιο’ πέρα απ’ τη σιωπή

Φύγε κι εσύ
άσε με μόνο όπως ήμουνα
εντέλει τίποτα δεν ήμουνα για σένα…

Είδα μες τα μάτια σου τη πλήξη
τίποτα από μένα δεν σου αρκεί
ένα πεφταστέρι σου ’χα δείξει
έσβησες μαζί με την ευχή

ενορχήστρωση: Ανδρέας Αποστόλου

Όσο μπορώ να περιμένω
ούτε ο χρόνος δεν τ΄ αντέχει
κερί η αγάπη αναμμένο
μα στη ζωή μου πάντα βρέχει.

Εσύ όλο φεύγεις και γυρνάς
σπασμένα αντίο εγώ κολλάω
κι όποτε έρχεσαι ρωτάς
ποιος μ΄ έμαθε έτσι να αγαπάω.

Πάντα θα έρχεσαι εδώ
γιατί θυμάμαι να ξεχνάω
γιατί όσο εσένα αγαπώ
δεν γίνεται να μ΄ αγαπάω.

Βγάζω τις μέρες μου για βόλτα
τους δίνω ονόματα κι ακούνε
κρατάω το χρόνο μπρος την πόρτα
μην πάει εκεί που όλα αργούνε

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Κι όμως υπάρχω μέσα στα μάτια σου
δάκρυ σου είμαι κρυφή σκιά
είμαι κομμάτι απ’ τα κομμάτια σου
στη μοναξιά σου η μοναξιά

Δεν υπάρχω στα δικά σου καλοκαίρια
στους χειμώνες τις βροχής τα δειλινά
το κορμί σου δεν κρατώ γυμνό στα χέρια
δεν ξυπνώ μαζί σου πια τα πρωινά

Δεν υπάρχω στα δικά σου καλοκαίρια
στα ταξίδια σου τα φθινοπωρινά
Κυριακές δεν θα με βρουν τα μεσημέρια
να σου λέω λόγια καθημερινά

Κι όμως υπάρχω μέσα στα βράδια σου
σκίρτημα είμαι ερωτικό
σώμα που καίει νύχτα τα χάδια σου
στα όνειρα σου το όνειρο

ενορχήστρωση: Ανδρέας Αποστόλου

Έμεινες και πάλι μόνη
να κοιτάς απ’ το μπαλκόνι
μάτια μου
Αγναντεύεις ότι φεύγει
στο κενό που αχνοφέγγει
μάτια μου
Ζεις και πλάθεις φαντασίες
με παλιές φωτογραφίες
μάτια μου
Περιμένεις ένα βέλος
να σου φέρει κάποιο τέλος
μάτια μου

Μαίρη
τ’αύριο δεν ξέρεις τι θα φέρει
άκου την καρδιά σου εκείνη ξέρει
Ντύσου πείσμα και προχώρα
σφίξ’ τα δόντια πάρε φόρα
δεν μπορεί για πάντα να πονάς
Η καρδιά είναι δική σου
η ζωή κι αυτή δική σου
κοίτα μπρος και πίσω μη γυρνάς

Αγαπάς όποιον σου φέρνει
δώρα να σε καταφέρνει
μάτια μου
Και μοιράζεις το κορμί σου
σ’ όποιον παίρνει το φιλί σου
μάτια μου
Πίσω απ' τον αέρα τρέχεις
ούτε ξέρεις πως αντέχεις
μάτια μου
Έμεινες σκοινί κομμένο
σ' ένα κάβο ξεχασμένο
μάτια μου

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Μυστικά έχεις κρυμμένα στην καρδιά
όνειρα κλεισμένα μέσα σου βαθειά
αν τα πιστέψεις
θα έρθει η ώρα θα το δεις να βγουν αληθινά
μπορεί ν’ αργεί αυτή η στιγμή, μα αν αντέξεις
κι αν το πιστέψεις

κάποτε θα 'ρθει η σειρά σου να κερδίσεις
το παιχνίδι της ζωής μην παρατήσεις
μια κρυφή ελπίδα θα χαμογελάσει
όταν μέσα σου θα πεις, μ’ έχει ξεχάσει
η ζωή δεν σταματά
πάντοτε προχωρά
μπροστά να κοιτάς, να ζητάς
και θα σου δώσει όσα σου χρωστά

Θαύματα κόσμος γεμάτος ομορφιά
χρώματα σε περιμένουν στη γωνιά
να τα διαλέξεις
κι αν τώρα λες πως δεν μπορείς να σηκωθείς ξανά
φτερά ανοίγει η ψυχή και θα αντέξεις
αν το πιστέψεις

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Πόσες φορές τον ουρανό κοιτώ
το βλέμμα σου στα άστρα του να βρω
σαν τα κεράκια τις στιγμές κρατώ
να μου φωτίζεις την ψυχή, να ζω

Πες μου πως θα ‘ρθεις τώρα
σαν κεραυνός στη μπόρα
γίνε η φωτιά να κάψω
τη μοναξιά

Μέσα στο βλέμμα σου κρυφά θα μπω
κι από το δάκρυ σου νερό να πιώ
στην όχθη των χειλιών σου θα πλυθώ
και στην ανάσα σου θα αναστηθώ

Γίνε στο φάρο αστέρι
που του ‘φερε το αγέρι
σε ναυαγό το χέρι
που καρτερεί...

Σαν κουρασμένο πλοίο
σε ένα μουράγιο, αντίο
μ’ ένα μαντίλι γνέφει
σε καρτερώ..

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Σ’ ένα σπίτι νοικιασμένο τα όνειρά μου έχω κλείσει
σαν παιδί απελπισμένο ψάχνω για να βρω μια λύση
σ’ ένα σπίτι νοικιασμένο τ’ αύριο χωρίς ελπίδα
και το νοίκι αιωρείται στη ζωή μας σαν λεπίδα

Σ’ ένα σπίτι νοικιασμένο κι άδειο να ‘ναι σ’ αγαπάω
κι αν μου το ζητήσουν πίσω αγκαλιά μου σ’ έχω και δεν σπάω
σ’ ένα σπίτι νοικιασμένο στάζει η αγάπη στάλα στάλα
κι αν τα χρέη μας φουσκώνουν κάνουμ’ όνειρα μεγάλα

Σ’ ένα σπίτι νοικιασμένο η αγάπη πώς να ζήσει
την πνοή την τελευταία απ’ τα δάνεια θα αφήσει
σε ένα σπίτι νοικιασμένο χτίζουμε όνειρα μεγάλα
σα πριγκίπισσα σε παίρνω στ άσπρο άλογο καβάλα.

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Λάθος πυξίδες κι αισθήματα αφειδώς
άνθη μαραμένα σαν ασήμαντες υπάρξεις
Όνειρα από ασφόδελους φορά η Ιερά οδός
Δεν φτάνουνε οι μέρες την αλήθεια να αδράξεις

Καινούριοι δρόμοι που ποτέ δεν τόλμησες
Την αγάπη μας στον άνεμο την σκόρπησες
Καινούριοι δρόμοι που ποτέ δεν τόλμησες
Τ' όνειρα απ' την ψυχή σου τα αφόπλισες

Λάθος πυξίδες κι εχεις κλήσει τον Φεγγίτη
Στην αγορά εκτίθεσαι των Σαρκοβόρων
Είδωλα που έχουν την ελπίδα για μαγνήτη
Ιερά και όσια παραδίδεις άνευ όρων

ενορχήστρωση: Δημήτρης Παπαγεωργίου

Περνάς κοντά μα δεν σ’ αγγίζω
λες και στα σύννεφα πατάς
σε αγαπώ μα δεν σ’ ορίζω
τον εαυτό μου σου χαρίζω
μα εσύ αντίθετα τραβάς

Γύρνα πίσω να νιώσεις λιγάκι την καρδιά μου
μόνο εσύ θα με σώσεις τελειώνουν τα όνειρα μου
με χτυπάει μια σφαίρα στην καρδιά κάθε μέρα
γύρνα πίσω σε μένα να μη ζω σ’ ένα ψέμα

Σ’ ακολουθώ μα δεν σε φτάνω
φτερό στον άνεμο πετάς
είσαι στα ύψη δεν σε πιάνω
φτερά δεν βρίσκω ότι κι αν κάνω
στην άκρη του γκρεμού με πας

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Να με θυμάσαι όταν βρέχει.
Φθινόπωρο χλωμό σαν έχει
σκύβε στα πεσμένα φύλλα
κι αντί για μένα εσύ μίλα.

Να με θυμάσαι στο σκοτάδι
στα μαλλιά σου επάνω χάδι.
Ένα λυχνάρι εκεί στο βάθος
των ονείρων λυπημένο άνθος.

Να με θυμάσαι στις πλατείες
στις νεκρές τις πολιτείες.
Στ’ αγάλματα ζωή να δίνω
αγόγγυστα το κώνειο να πίνω.

Μη με ψάχνεις μες το πλήθος.
Θα βρίσκομαι ξέρεις συνήθως,
πέρα στα απόμερα παγκάκια
να ταΐζω άστεγα πουλάκια.

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή
βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί
σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά
σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά

Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα 'χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ' την αρχή

Μία η θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί
ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί
πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ' ένα φιλί
κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ' ένα κορμί

Χθες ήταν έρωτας χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή
χθες ήταν θάλασσα γλάρος που χόρευε με το πρωί
τώρα είναι η σιωπή τώρα είναι η λησμονιά κι ο χωρισμός
κι όλα τα αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής

Βασίλεψαν τα μάτια σου σ’ ένα θλιμμένο γέρμα
είναι πληγή τα χάδια σου αγιάτρευτη στο δέρμα
άλλαξαν ρούχα οι άγγελοι και δεν φοράνε άσπρα
ξημέρωσε και δεν θα δω εσένα μες στα άστρα

Τι να μου πεις, τι να μου πει σε μένα τώρα η ανθρωπότης
εδώ η αγάπη χάνει πάντα τον άνθρωπό της

Tα χελιδόνια ζωγραφιές είναι σ’ ένα βιβλίο
o έρωτας ναυάγησε σαν σκουριασμένο πλοίο
μην ψάχνεις όνειρα να βρεις σε μακρινούς πλανήτες
εδώ ψυχές και σώματα σε έλκουν σαν μαγνήτες

ενορχήστρωση: Δημήτρης Ντελής - Αλέξανδρος Χατζής