Στίχοι: Τάσος Ρουσσέας
Μουσική: Αλέξανδρος Χατζής

Ήταν αλήθεια το παραμύθι
πέρασαν χρόνια για να το δώ
σαν άσπρη πέτρα σε κάποια κοίτη
ενός χειμάρρου άντεχα ενώ...
τόνοι νερά μα κατακλύζαν
και με βυθίζανε για να πνιγώ

Αντέχω ακόμα αντέχω
στην άκρη να ζω του γκρεμού
αντέχω ακόμα κι ας έχω
φριχτά κουραστεί προ πολλού

Ήταν αλήθεια το παραμύθι
πέρασαν χρόνια για να στο πω
σαν το λουλούδι πάνω στο βράχο
μεσ’ στο χειμώνα άντεχα ενώ...
χίλιοι βοριάδες με κομματιάζαν
και μου φωνάζανε να μαραθώ

Στίχοι: Γιάννης Τζουανόπουλος
Μουσική: Κώστας Χατζής

Εσύ που ήρθες ξαφνικά μες στη ζωή μου
Δε θέλω τ’ όνομά σου να μου πεις
Θα σε βαφτίσω εγώ με την αναπνοή μου
Μαζί σου για να ζω όσο θα ζεις.

Δε θέλω τ’ όνομά σου να μου πεις
Θα σε βαφτίσω εγώ με την αναπνοή μου
Μαζί σου για να ζω όσο θα ζεις
Δε θέλω τ’ όνομά σου να μου πεις.

Θα σε πω Ζωή, κάθε στιγμή να σ’ ανασαίνω
Θα σε πω Φιλί, ποτέ μου να μη σε χορταίνω
Θα σε πω Πηγή, κάθε στιγμή να ξεδιψάω
Θα σε πω και Γη, να `σαι παντού όπου κι αν πάω
Θα σε πω Ζωή, θα σε πω Φιλί
Θα σε πω Πηγή, θα σε πω Ζωή.

Εσύ μου πήρες ξαφνικά όλο το είναι
Και έμαθα απόψε ν’ αγαπώ
Δε θα ρωτήσω πώς σε λένε, μόνο μείνε
Δεν έζησα πριν από σένα, τώρα ζω.

Δε θέλω τ’ όνομά σου να μου πεις
Θα σε βαφτίσω εγώ με την αναπνοή μου
Μαζί σου για να ζω όσο θα ζεις
Δε θέλω τ’ όνομά σου να μου πεις.

Θα σε πω Ζωή, κάθε στιγμή να σ’ ανασαίνω
Θα σε πω Φιλί, ποτέ μου να μη σε χορταίνω
Θα σε πω Πηγή, κάθε στιγμή να ξεδιψάω
Θα σε πω και Γη, να `σαι παντού όπου κι αν πάω
Θα σε πω Ζωή, θα σε πω Φιλί
Θα σε πω Πηγή, θα σε πω Ζωή.

Στίχοι: Καίτη Νικολοπούλου
Μουσική: Αλέξανδρος Χατζής

Βγήκαν ξυπόλιτες οι νύχτες να με βρουν
τη μοναξιά μου σπίτι μου να μοιραστούν
μα έχουν τα μάτια σου, τις βλέπω σου γελώ
όμορφη που `σαι με το φόρεμα αυτό

Μεσ’ στο χορό των μαχαιριών σου θα ριχτώ
να `χεις να λες πως κάποιος χάθηκε για σένα
να `χεις να λες. Κι όπου φιλάς θα είμαι εγώ
που θα ριγώ στα χείλι σου τ’ αγαπημένα

Βγήκαν ξυπόλιτα τ’ αστέρια να με βρουν
αχ να μπορούσαν μέσα μου όλα να κρυφτούν
να με κοιμίσουν στην γλυκιά σου αγκαλιά
και να μου λες πως μ’ αγαπάς όπως παλιά
ach na boroúsan mésa mou óla na kryftoún
na me koimísoun stin glykiá sou ankaliá
kai na mou les pos m’ agapás ópos paliá

Στίχοι & Μουσική: Γιώργος Χρηστίδης

Να μη με περιμένεις, θέλω μόνος μου να βγω αυτό το βράδυ
Να βγω και να μεθύσω, το κεφάλι να γεμίσω με φωτιά
Κοιμήσου πριν να φτάσω, μη με δεις και στη χαλάσω στο σκοτάδι
Σου φτάνουν όσα βλέπεις και με πόνο προσπερνάς με μια ματιά.

Θέλω μονάχα λίγο χρόνο, να βρεθώ με μένα μόνο και τις σκέψεις
Θέλω μονάχα λίγο χρόνο, να τελειώσω αυτό που καίει και πονά
Θέλω μονάχα λίγο χρόνο, να βρεθώ με μένα μόνο κι αν αντέξεις
Όταν θα σβήσω αυτό το πάθος, δε θα κάνω άλλο λάθος πια ξανά.

Να μη με περιμένεις, θα αργήσω να γυρίσω και ωστόσο
Θα πρέπει ως το χάραμα να έχω κάνει ατσάλι την καρδιά
Δεν είναι τόσο εύκολο απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να σκοτώσω
Εκείνο που γεννήθηκε τυχαία και λαθραία μια βραδιά.

Θέλω μονάχα λίγο χρόνο, να βρεθώ με μένα μόνο και τις σκέψεις
Θέλω μονάχα λίγο χρόνο, να τελειώσω αυτό που καίει και πονά
Θέλω μονάχα λίγο χρόνο, να βρεθώ με μένα μόνο κι αν αντέξεις
Όταν θα σβήσω αυτό το πάθος, δε θα κάνω άλλο λάθος πια ξανά.

Να μη με περιμένεις, θέλω μόνος μου να βγω αυτό το βράδυ.

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ’ τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις