Πρώτη μέρα διακοπών μας στην Κρήτη σε ορεινό χωριό νότια του Ρεθύμνου. Είχαμε φτάσει αργά το βράδυ, έτσι η νύχτα σκέπαζε το τοπίο, το μόνο που μπορούσαμε να γευτούμε ήταν η μυρουδιά από το θυμάρι και η αλμύρα από την αύρα του Λιβυκού πελάγους. Η κρύα τσικουδιά ήταν έτοιμη στα ποτήρια, για το καλωσόρισμα του χωρατατζή σπιτονοικοκύρη μας και των δυο κοριτσιών της οικογένειας, της Αυγής και της μικρότερης κόρης της Ζαχαρένιας. Λίγο η ρακί, λίγο η κούραση, μας από το ταξίδι μας οδήγησαν γρήγορα στα κρεβάτια μας όπου από της μεγάλες ανοιχτές μπαλκονόπορτες θαυμάζαμε το ουράνιο πέπλο μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Χάραζε και μέσα στην απόλυτη σιωπή στα αυτιά μας άρχισαν να φτάνουν μελωδίες με μαντολίνα και τραγούδια που όσο περνούσε η ώρα γίνονταν δυνατότερα. Σηκωθήκαμε γρήγορα από τα κρεβάτια μας και βγήκαμε στο μπαλκόνι. Ίσως η ωραιότερη εικόνα που είχα δει στην ζωή μου ήταν αυτό που αντικρίσαμε. Η ματιά μας στάθηκε ελάχιστα στο κάδρο της μέρας που ήδη είχε αρχίσει να φωτίζει τα γύρο βουνά και την θάλασσα γιατί σχεδόν κάτω από το μπαλκόνι μας είδαμε ένα «ντελικανιδάκι» αγόρι με στραμμένο το βλέμμα του στο διπλανό μπαλκόνι στο οποίο είχε βγει η μικρή κόρη του σπιτονοικοκύρη μας, η Ζαχαρένια. Μας κοίταξε με ντροπή, μας χαμογέλασε και στη συνέχεια έκοψε ένα μεγάλο κλαδί βασιλικό από την γλάστρα στο μπαλκόνι και το πέταξε στον νεαρό. Αυτός το μάζεψε γρήγορα το μύρισε και αναφώνησε Ζαχαροζαχαρένια μου ενώ ταυτόχρονα άρχισε να αποχωρεί συνεχίζοντας να παίζει το μαντολίνο του. Εκείνο το πρωί ήμασταν μάρτυρες μιας μαγικής ιεροτελεστίας με το ωραιότερο σκηνικό, την ποιο ωραία μουσική και τους ποιο αληθινούς πρωταγωνιστές… Έτσι γράφτηκε το Ζαχαροζαχαρένια μου. Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους αληθινούς μεγάλους και δυνατούς έρωτες.
Καλή ακρόαση Γιώργος Λουκάκης!