Εγώ, που λες, δεν είμαι αυτή που όλοι νομίζουν,

γελάω με όσους κάνουν ότι με γνωρίζουν.

Είμαι φτιαγμένη από δάκρυα και ατσάλι

κι από ένα πείσμα που δεν ξέρω πού θα βγάλει.

Εγώ, που λες, δέκα ζωές

έζησα σ’ ένα βράδυ,

πέθανα και γεννήθηκα

και είδα στο σκοτάδι.

Δυο αγκαλιές και δυο χαστούκια είν’ η ζωή μου,

όλα τα χρόνια σου, ένα απόγευμα μαζί μου.

Δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις, να το ξέρεις

γι ν’ αγαπάς, πρέπει να μάθεις να διαφέρεις.

Εγώ, που λες, δεν ξέρω νόμους και κανόνες,

με κοντομάνικα τους βγάζω τους χειμώνες.

Φτιάχνω τον κόσμο το δικό μου για να ζήσω,

κι ό,τι κι αν γίνει δε γυρνάω ποτέ μου πίσω.

Εγώ, που λες, τα λάθη μου

τα υπέγραψα με αίμα

και βρέθηκα πολλές φορές

δυο βήματα απ’ την τρέλα.

Δυο αγκαλιές και δυο χαστούκια η ζωή μου,

όλα τα χρόνια σου, ένα απόγευμα μαζί μου.

Δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις, να το ξέρεις

κι αν μ’ αγαπάς, πρέπει να μάθεις να διαφέρεις.