Έπεσα πάλι μες στου ερέβους τις σκιές
κι είδα τον τρόμο μου
να ξεπροβάλλει.

Ήρθ’ ένα γέλιο σου, ταξίδι απ΄το χθες
κι είδα ένα όνειρο
πως ήρθες πάλι.

Σε τοιχογράφησα στου νου μου τη σπηλιά
κι ήταν το σώμα σου
μια πεταλούδα.

Πετούσες γύρω μου, δεν έβγαζες μιλιά
κι όμως μου φάνηκε
να’πες «τραγούδα».

Και σου τραγούδησα τους ήχους των σκιών
και σιγοσάλεψες
τ’ άσπρα φτερά σου.

Τότε αγριέψανε οι φλόγες των κεριών,
μα τις ημέρεψες
με τ’ άγγιγμά σου.

Είδα το όραμα να γίνεται καπνός
που με τα χέρια μου
τον ψηλαφούσα.

Βούτηξα πάλι στο σκοτάδι μοναχός
κι ήσουν η θύμηση
που νοσταλγούσα.